Het was mijn grootste verlangen als jongen:
Dat mijn vader trots op me zou zijn. Niet alleen stilletjes, maar dat hij het ook zou laten merken. Een schouderklop, een paar bemoedigende woorden of gewoon even een glimlach die zei: Je doet het goed, jongen.

Maar in plaats daarvan leek ik het nooit goed genoeg te doen. Zijn blik kon me al van slag maken. Eén verkeerd woord, één zucht van frustratie en ik voelde het: Ik schiet tekort.

"Waarom ben je altijd zo slap? Een echte vent zou zich niet zo aanstellen," zei hij vaak.

Of erger nog: "Ik begrijp niet hoe jij mijn zoon kunt zijn." Die woorden raakten me elke keer in mijn kern. Het maakte niet uit hoe hard ik mijn best deed – op school, op het sportveld of thuis. Het was nooit genoeg.

Na een tijdje hield ik op met proberen. De teleurstelling werd te veel, de pijn te rauw. Ik leerde om mijn tranen in te slikken. Niet huilen, niet laten zien dat het me raakte. Dat leek veiliger. Ik bouwde een muur om mezelf heen, een pantser. Het voelde sterker, maar diep vanbinnen was ik gewoon een jongen die zich klein en waardeloos voelde.

Dat pantser hielp me te overleven, maar het kwam met een prijs. Ik raakte mezelf kwijt. Het werd moeilijk om echt iets te voelen – behalve woede of frustratie. Liefde? Dat was voor mij onbereikbaar. Elke keer dat iemand me probeerde te benaderen, trok ik me terug. Ik voelde me zwak en ongemakkelijk, alsof ik geen recht had op die warmte.

En toen zag ik het patroon. Hoe ik me terugtrok, precies zoals mijn vader altijd deed. Hoe ik anderen wegduwde, ook al wilde ik juist zo graag verbinding. Datzelfde gevoel van afwijzing zat diep in mijn lijf, als een constante schaduw.

Ik ben samen met begeleiding gaan kijken waar dit vandaan kwam. Niet alleen naar hem en mij, maar ook naar de mannen vóór hem. Hoeveel pijn en onverwerkt verdriet er door mijn familielijn stroomde. Een hele rij mannen, allemaal met gesloten harten. Stuk voor stuk hadden ze geleerd om niet te voelen, om hard te zijn, om alles in stilte te dragen. Maar ik wilde niet langer zo leven.

De verandering begon met het erkennen van dat jongetje in mij. Het kind dat ooit alleen maar gezien en gesteund wilde worden. Dat jongetje had zoveel pijn, zoveel eenzaamheid. Samen gingen we naar die momenten terug. Niet om ze weg te stoppen, maar om ze eindelijk te voelen. Om hem te geven wat hij toen zo hard nodig had: bevestiging, warmte en de boodschap: Je bent goed zoals je bent.

Langzaam begon het te veranderen. Het pantser werd dunner. De woede nam af. Ik kon eindelijk ruimte maken voor zachtheid. Voor liefde – niet alleen naar anderen, maar ook naar mezelf.
Het was geen makkelijke weg. Maar elke stap bracht me dichter bij de man die ik wilde zijn. Ik hoefde niet langer destructief gedrag te gebruiken om de pijn te verdoven. De spanning in mijn lijf nam af.

De wonden zijn er nog, maar ze beheersen me niet meer.

Ik draag ze nu met liefde. Ik zorg voor het jongetje in mij, elke keer dat hij zich weer verloren voelt. Dat doe ik als de man die ik vandaag ben – sterker, zachter en meer in balans.

Het fascinerende is: de kracht zit niet in het wegstoppen van de pijn, maar juist in het durven voelen. Het innerlijke kind blijft roepen totdat het gehoord en gezien wordt. Pas dan kan er ruimte ontstaan voor jouw volwassen deel – de man die in staat is om dat kind te dragen en koesteren.

En dat verandert alles.

Herken je jezelf in deze ervaring van afwijzing en de zoektocht naar erkenning?
Het is mogelijk om deze diepe pijn te verzachten en het leven te omarmen met liefde voor jezelf. Neem contact op voor een kennismakingsgesprek in mijn praktijk voor coaching en therapie. Samen gaan we op zoek naar de oorsprong van je pijn en werken we aan het herstellen van balans, het versterken van je zelfwaardering en het herstellen van de vaderwond. Ik begeleid je graag.